26. Όταν διαβάζεις τις θείες Γραφές, να εννοείς τα κρυμμένα σ' αυτές νοήματα. Γιατί όσα γράφτηκαν στο παρελθόν, όλα έχουν γραφτεί για διδασκαλία μας (Ρωμ. 15, 4).
Σύνοψη: Ο άγιος Μάρκος μας καλεί να διαβάζουμε τις Γραφές όχι επιφανειακά, αλλά με προσευχή, ταπείνωση και διάθεση αλλαγής, για να κατανοούμε τα «κρυμμένα νοήματα» που αποκαλύπτει το Άγιο Πνεύμα. Η Αγία Γραφή δεν είναι ένα παλιό βιβλίο, αλλά ζωντανός λόγος που μιλά σε κάθε εποχή και σε κάθε άνθρωπο.
Τα κρυμμένα νοήματα δεν είναι φαντασιοπληξίες, αλλά το βαθύτερο περιεχόμενο που η Εκκλησία μάς παρέδωσε. Όλα τα γεγονότα της Παλαιάς Διαθήκης προτυπώνουν τον ερχομό του Χριστού και το σχέδιό Του για τη σωτηρία του ανθρώπου. Ακόμα και οι παραβολές της Καινής Διαθήκης πάλι με βάση το πρόσωπο του Ιησού Χριστού ερμηνεύονται. Με απλά λόγια όλη η Αγία Γραφή είναι χριστοκεντρική. Ο λόγος της Αγίας Γραφής γίνεται φως μόνο όταν μένουμε μέσα στην παράδοση της Εκκλησίας, τη διαβάζουμε με βάση την ερμηνεία των Πατέρων και ζούμε με υπακοή σε αυτά που διαβάζουμε.
Η μελέτη της Γραφής είναι πρακτική άσκηση: διαβάζουμε λίγο, με προσευχή, κρατάμε μια φράση για όλη την ημέρα, και αναρωτιόμαστε πού μας δίδαξε, παρηγόρησε ή έδωσε ελπίδα. Έτσι, ο λόγος του Θεού γίνεται ζωή και η ζωή ερμηνεύει τον λόγο της Αγίας Γραφής.
Τελικά, το κέντρο και το κλειδί της Αγίας Γραφής είναι ο Χριστός. Σ’ Εκείνον οδηγεί κάθε σελίδα, κι Εκείνος ανοίγει τον νου και την καρδιά μας για να βρίσκουμε φως, ειρήνη και ελπίδα μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο θυμό και απελπισία.
*** *** ***
27. Η Γραφή ονομάζει την πίστη «υπόσταση όσων ελπίζομε»(Εβρ. 11, 1) και εκείνους που δεν αισθάνονται ότι ο Χριστός είναι μέσα τους, τους ονομάζει «αδόκιμους»(Β΄ Κορ. 13, 5).
Σύνοψη: Ο άγιος Μάρκος μάς υπενθυμίζει δύο μεγάλες αλήθειες της Γραφής. Πρώτον, η πίστη είναι «υπόσταση όσων ελπίζουμε» (Εβρ. 11,1)· δηλαδή όχι μια ιδέα ή συναίσθημα, αλλά στέρεο θεμέλιο που κάνει τις υποσχέσεις του Θεού παρούσες στη ζωή μας. Δεύτερον, όσοι δεν αισθάνονται τον Χριστό μέσα τους είναι «αδόκιμοι» (Β΄ Κορ. 13,5), δηλαδή αδοκίμαστοι, χωρίς να έχουν καθαριστεί και σταθεροποιηθεί στην αλήθεια.
Η πίστη μετριέται όχι με εντυπωσιακές εμπειρίες, αλλά με τη μνήμη του Θεού, τη μετάνοια, την υπακοή και την ειρήνη της καρδιάς. Ο Χριστός φανερώνεται με σημάδια απλά: πραότητα, ταπείνωση, αγάπη, επιμονή στην προσευχή και συμμετοχή στα Μυστήρια. Χωρίς εξομολόγηση και Θεία Ευχαριστία η πίστη μένει άκαρπη.
Ο πιστός καλείται να εξετάζει τον εαυτό του με ειλικρίνεια, όχι για ενοχές που συνθλίβουν, αλλά για μετάνοια που ελευθερώνει. Η πίστη γίνεται «υπόσταση» όταν ενώνεται με έργα αγάπης, υπακοής και συγχωρητικότητας. Έτσι, από «αδόκιμοι» γινόμαστε «δόκιμοι», άνθρωποι στους οποίους κατοικεί πραγματικά ο Χριστός.