13. Εκείνος που προσεύχεται σωματικά χωρίς να έχει ακόμη γνώση πνευματική, είναι τυφλός που φωνάζει: «Υιέ Δαβίδ ελέησόν με» (Λουκ. 18, 38).
ΣΥΝΤΟΜΟ ΣΧΟΛΙΟ
Ο άγιος Μάρκος παρομοιάζει εκείνον που προσεύχεται μόνο εξωτερικά, χωρίς πνευματική γνώση, με τον τυφλό του Ευαγγελίου που φωνάζει «Υιέ του Δαβίδ, ελέησόν με». Η σωματική προσευχή, αν και εκφράζει ακόμη αδυναμία και πνευματική «τύφλωση», είναι μια αναγκαία και θεάρεστη αρχή, όταν συνοδεύεται από ταπείνωση και επίγνωση της ελλείψεως. Ο άγιος δεν απορρίπτει αυτή την προσευχή, αλλά τη θεωρεί στάδιο πορείας προς την πνευματική γνώση και θέα του Χριστού. Για τον πιστό στον κόσμο, η διδασκαλία αυτή είναι παρηγορητική: ακόμη και όταν η προσευχή φαίνεται αδύναμη ή επιφανειακή, δεν πρέπει να εγκαταλείπεται, αλλά να συνεχίζεται με πίστη, γιατί έτσι προετοιμάζεται η καρδιά για τη θεία φώτιση.
*** *** ***
14. Ο άλλοτε τυφλός όταν θεραπεύτηκε η τύφλωσή του και είδε τον Κύριο, δεν τον αποκάλεσε πλεόν υιό του Δαβίδ, αλλά αφού Τον ομολόγησε «Υιό Θεού»(Ιω. 9, 38), Τον προσκύνησε.
ΣΥΝΤΟΜΟ ΣΧΟΛΙΟ
Ο άγιος Μάρκος δείχνει τη σταδιακή πνευματική ωρίμανση μέσα από το παράδειγμα του τυφλού που θεραπεύτηκε από τον Χριστό. Αρχικά Τον αποκαλεί «Υιό του Δαβίδ», δείχνοντας μια μερική, εξωτερική κατανόηση. Μετά τη θεραπεία, όμως, Τον αναγνωρίζει ως «Υιό Θεού» και Τον προσκυνεί, φανερώνοντας την εσωτερική του φώτιση και την πλήρη πίστη. Έτσι και ο πιστός ξεκινά την πνευματική του πορεία με περιορισμένη γνώση, αλλά όσο καθαρίζεται η καρδιά του από την πνευματική τύφλωση, φτάνει στη βαθιά, βιωματική αναγνώριση της θεότητας του Χριστού. Τότε η σχέση του με τον Θεό γίνεται προσωπική, ταπεινή και λατρευτική.
*** *** ***
15. Μην υπερηφανευτείς αν χύνεις δάκρυα στην προσευχή σου. Είναι ο Χριστός που άγγιξε τα μάτια σου και θεράπευσε την τύφλωση του νου σου.
ΣΥΝΤΟΜΟ ΣΧΟΛΙΟ
Ο άγιος Μάρκος μιλά για το ιερό δώρο των δακρύων στην προσευχή, που δεν είναι αποτέλεσμα ανθρώπινης προσπάθειας, αλλά σημείο της επίσκεψης του Χριστού και της θεραπείας της πνευματικής τύφλωσης του νου. Τα δάκρυα δείχνουν ότι ο νους φωτίστηκε και η καρδιά άρχισε να μετανοεί και να συντρίβεται ενώπιον του Θεού. Ο άγιος προειδοποιεί να μην υπερηφανεύεται ο πιστός όταν βιώνει αυτή τη χάρη, διότι τότε τη χάνει. Αντίθετα, χρειάζεται ταπείνωση και ευχαριστία, ώστε η χάρη να παραμείνει και να καρποφορήσει. Για τον αγωνιζόμενο πιστό που ζει στο κόσμο, τα δάκρυα είναι παρηγορητικό σημάδι της θείας επίσκεψης, και πρέπει να τα δέχεται με ευγνωμοσύνη και αυτογνωσία, χωρίς να τα εκλαμβάνει ως ένδειξη πνευματικής ανωτερότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου